Wat een gekke periode is dit.
Nog 97 dagen en dan vertrekken wij definitief naar Frankrijk.
Tenminste, wij hopen dat wij dan mogen/ kunnen vertrekken.
Want vooralsnog zitten er een aantal landen op slot en mag er niet gereisd worden.
En of dat tegen die tijd wel weer mag, weet niemand.
7 jaar geleden toen wij dit avontuur aangingen door onze handtekening onder het koopcontract te zetten, hadden wij niet kunnen bedenken dat het laatste half jaar zo gek zou gaan verlopen.
Je maakt een planning over de te verhuizen spullen, wanneer kan wat mee in de aanhanger richting Frankrijk.
Welke klussen moeten er echt nog gedaan worden voordat wij definitief verhuizen etc.
Ons "afscheid etentje" hebben we met de kerst al gedaan.
Er vanuit gaan dat de laatste maanden druk zouden zijn en wij regelmatig naar Frankrijk zouden reizen.
Niet wetende dat het nu al helemaal niet meer zou kunnen/ mogen.
kerstavond stond er een lange tafel in de huiskamer met iedereen er aan, die ons lief en dierbaar is.
Het was een zeer geslaagde avond waar wij met veel plezier aan terug blijven denken.
Tegenslagen hebben wij nauwelijks gehad de afgelopen 7 jaar.
(Nou vinden wij ook iets niet zo snel een tegenslag, aangezien wij getraind zijn in oplossingen bedenken.)
Maar dan krijg je te maken met een Corona crisis.
Een redelijk grote tegenslag, waar je even geen oplossing voor kan bedenken.
Hij legt al je plannen plat terwijl de klok verder tikt.
Niet alleen onze plannen, maar ook die van Tess. En dat doet je vader en moeder hart pijn.
Musical, paardrijden, kamperen met je vriendin, school (ja dat mist ze verschrikkelijk!), kamp, Portugal, schoolvoetbal toernooi en meer leuke dingen die bij groep 8 horen.
Ze baalt als een stekker!
Ze had een feestje van dit jaar willen maken, i.p.v. thuis school te hebben en je vrienden alleen nog maar via whats-app bellen zien en spreken.
En onze plannen....
Terwijl ik dit schrijf, had Ed in Frankrijk zullen zitten, had hij een aanhanger vol dozen mee genomen en was hij samen met zoonlief hard aan de klus geweest.
Ook de mei vakantie gaat het waarschijnlijk niks worden. (och mijn hemel, mijn gras staat straks weer meters hoog....)
Ed zou daar een maand verblijven en Tess en ik zouden wat heen en weer reizen tussen beide landen. Maar ik vermoed dat de treintickets ook de prullenbak in kunnen.
Dus moeten wij na gaan denken over een plan B en misschien wel plan C met betrekking tot de verhuizing, inschrijving op school en meer van dat soort randzaken.
Oké het is allemaal relatief, want natuurlijk willen wij dat iedereen gezond blijft en deze crisis goed doorstaat. Dat is het meest belangrijke van alle.
En onze verhuizing.... komt tijd komt raad.